Ξεπαστρεύοντας την αίσθηση του φρίκους και υπεκφεύγοντας από τον καθαρό γοητευτικό σαδισμό, ο αυθεντικός δημιουργός του Σαλό, Πιερ Πάολο Παζολίνι, προκαλεί μια ακόμα φορά τις αισθήσεις μας και μας αναγκάζει να απορρίψουμε το δογματικό στάτους κουό που έχουμε δεχθεί από την αρχή μας. Με το καινούριο του αριστούργημα, τα “120 Μέρες στα Σόδομα”, ξεχειλίζει κάθε είδους φρίκη και απανθρωπιά, αναδεικνύοντας την πιο σκοτεινή πτυχή του αυταρχισμού.
Συναντώντας την Τίλντα Σουίντον, μια από τις πρωταγωνίστριες της ταινίας, συζητήσαμε για το πώς ο Πάζολινι έδωσε μια νέα διάσταση στο έργο του, αφήνοντας τους θεατές να ακολουθήσουν τον μακάβριο κόσμο του Σαλό μέσα από τους μάταιους χορούς της πορνογραφίας και τη βία. Με την υποκριτική της ερμηνεία, η Σουίντον αγκαλιάζει με τρυφερότητα τα ρούχα των αθώων παιδιών, δημιουργώντας μια αντίθεση με την απάνθρωπη φρίκη που παρατηρούμε σε όλη την ταινία
Ο Παζολίνι, διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης της δεκαετίας του ’60, έδειξε στο Θεώρημα και στο Χοιροστάσιο τη διαφθορά της αστικής τάξης και την απελευθέρωση του φασισμού. Ωστόσο, με την ταινία “120 Μέρες στα Σόδομα”, αποφάσισε να αφήσει πίσω την αλληγορική προσέγγιση και να αντιμετωπίσει άμεσα το θέμα της εκμετάλλευσης από μια αναισθησία και ανεξέλεγκτη εξουσία
Η ταινία επικεντρώνεται στην ακατάλληλη αλληλεπίδραση ανηλίκων με την πορνογραφία και την κακοποίηση, αναγκάζοντας τους να αναπαράγουν μυστικά και παράνομα τις ακόμα ολοκληρωμένες και αθώες μνήμες που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Ο Παζολίνι δεν επιδιώκει απλά να προκαλέσει, αλλά εκμεταλλεύεται με επιδεξιότητα την αντανακλαστική απόρριψη της κοινωνίας για να αποδείξει την κατάργηση της αθωότητας και τη μόλυνση του αγνού ερωτισμού. Η τολμηρή κινηματογραφική του φόρμα είναι αντίδραση σε μια κοινωνία που ατιμωρησία την διαπράττει και αυτή την ίδια βία και εκμετάλλευση
Ο Παζολίνι εφάρμοσε τον μαρξισμό στο έργο του, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ιδέα της πραγματικότητας και αναδεικνύοντας την καταπίεση της εξουσίας. Όπως και ο Ντε Σαντ, κατανοώντας τον κίνδυνο μιας επανάστασης, ο Παζολίνι καλεί την κοινωνία να αναθεωρήσει τις αξίες της και να αντιμετωπίσει την απάνθρωπη πραγματικότητα που καλλιεργεί
Το Σαλό, ως η τοπογραφία της αδυναμίας και της ανελέητης εξουσίας, αναδεικνύει την προσωπική ιστορία του Παζολίνι και την συνδέει με το κινηματογραφικό του έργο. Η προσωπική απώλεια που υπέστη με τον θάνατο του αδελφού του και η αποδοκιμασία που δέχθηκε για το Σαλό, τον πλήγωσαν βαθιά. Ωστόσο, με τον θάνατό του, αφησε πίσω του ένα έργο που μιλά από μόνο του. Η ταινία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες και η κοινή γνώμη αποστράφηκε από τον Παζολίνι. Ωστόσο, ο χρόνος αποκατέστησε την σημασία και τη θέση της ταινίας, αναζωπυρώνοντας την συζήτηση γύρω από την κριτική τους.
Πηγή
