Ο καρκίνος του θυρεοειδοποιείται όλο και περισσότερο στις ΗΠΑ, με αναμενόμενες περίπου 43720 νέες περιπτώσεις διάγνωσης το 2023. Ωστόσο, η πενταετής επιβίωση των ασθενών ανέρχεται σε περίπου 98,5%, σύμφωνα με μια πρόσφατη ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε στο JAMA Network στις 6 Φεβρουαρίου 2024. Η ανασκόπηση αυτή περιέχει σημαντικά δεδομένα σχετικά με την παθοφυσιολογία, τη διάγνωση και την αντιμετώπιση του νεοσσού και του προχωρημένου καρκίνου του θυρεοειδούς.
Ειδικότερα, οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα, η Δρ. Θεοδώρα Ψαλτοπούλου (Παθολόγος, Καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ), η Δρ. Μαρία Καπαρέλου (Ογκολόγος – Παθολόγος) και η Σταυρούλα (Λίνα) Πάσχου (Επίκουρη Καθηγήτρια Ενδοκρινολογίας), παρέχουν τα κύρια στοιχεία από την ανασκόπηση αυτή.
Σύμφωνα με την ανασκόπηση, το θηλώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς αποτελεί το περισσότερο συνηθισμένο είδος, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 84% όλων των καρκίνων θυρεοειδούς. Οι τύποι καρκίνου που προέρχονται από θυλακιώδη κύτταρα (θυλώδης, θυλακιωδής και ογκοκυτταρικός) αποτελούν καλά διαφοροποιημένους καρκίνους, συμπρεπόμενους με περίπου 4% και 2% αντίστοιχα. Ο χαμηλής διαφοροποίησης καρκίνος θυρεοειδούς και ο αναπλαστικός καρκίνος θυρεοειδούς είναι πιο επιθετικές μορφές καρκίνου που προέρχονται από θυλακιώδη κύτταρα, με ποσοστό εμφάνισης περίπου 5% και 1% αντίστοιχα. Ο μυελοειδής καρκίνος, που προκύπτει από τα παραθυλακιώδη κύτταρα C, αποτελεί περίπου 4% των περιπτώσεων.
Σε γενικές γραμμές, ο καλά διαφοροποιημένος καρκίνος του θυρεοειδούς διαγιγνώσκεται συνήθως σταδιακά, χωρίς συμπτώματα, και ανιχνεύεται κατά τη διάρκεια εξετάσεων ή μελετών απεικόνισης για άλλους λόγους. Για τους ασθενείς με μικροκαρκινώματα με διάμετρο μικρότερη ή ίση του 1 εκατοστού, είναι δυνατή η παρακολούθηση χωρίς ανάγκη χειρουργικής αφαίρεσης. Ωστόσο, για τους όγκους μεγαλύτερους από 1 εκατοστό, με ή χωρίς μεταστάσεις στους λεμφαδένες, η χειρουργική επέμβαση είναι η καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Επιπλέον, η χειρουργική εξαίρεση είναι προτιμητέα για ασθενείς με υποτροπιάζουσα τοπική νόσο. Για τη μεταστατική νόσο, η χειρουργική αφαίρεση ή η στερεοτακτική ακτινοβολία αποτελούν προτιμώμενη επιλογή έναντι της συστηματικής θεραπείας, όπως lenvatinib και dabrafenib.
Για τον καρκίνο του θυρεοειδούς που δεν ανταποκρίνεται στο ραδιενεργό ιώδιο, έχουν εγκριθεί αναστολείς πολλαπλών κινασών με αντιαγγειογενετικές ιδιότητες, όπως sorafenib, lenvatinib και cabozantinib, με ποσοστά ανταπόκρισης που κυμαίνονται από 12% έως 65%. Επίσης, έχουν αναπτυχθεί στοχευμένες θεραπείες για ασθενείς με γενετικές μεταλλάξεις (BRAF, RET, NTRK, MEK) και προχωρημένο καρκίνο του θυρεοειδούς, όπως dabrafenib και selpercatinib.
Συνολικά, η χειρουργική επέμβαση αποτελεί την κύρια θεραπεία για τον καλά διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδούς. Η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο μετά τη χειρουργική επέμβαση βοηθά στη βελτίωση της επιβίωσης για ασθενείς με υψηλό κίνδυνο υποτροπής. Οι αναστολείς πολλαπλών κινασών με αντιαγγειογενετικές ιδιότητες και οι στοχευμένες θεραπείες για γενετικές μεταλλάξεις που προκαλούν καρκίνο του θυρεοειδούς χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο για τη θεραπεία της μεταστατικής νόσου.
Πηγή
