Το παιδί από τη φύση του είναι ανοιχτό, εξυπηρετικό και αυθόρμητο. Αναζητά την αναγνώριση και την επιβεβαίωση από τους γονείς του και το περιβάλλον του, καθώς βρίσκει τον λόγο ύπαρξης του μέσα από τον καθρέφτη που σχηματίζεται από την εικόνα της μητέρας του. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και την προσωπική τους αξία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτές τις αντανακλαστικές εικόνες. Αν η μητέρα του δεν του χαμογελάει, το παιδί ενδέχεται να αισθανθεί ότι είναι κακό. Αν ζει σε ένα δυσλειτουργικό και μελαγχολικό περιβάλλον, είναι πιθανόν να γίνει και αυτό περιβάλλον του εσωτερικού του κόσμου. Έτσι, αν οι ενήλικες τον συνεπικοινωνούν με κριτική, αυτός θα γίνει αυστηρός με τον εαυτό του. Αν οι γονείς του είναι τελειομανείς, θα προσπαθήσει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους μέχρι να αφήσει κατά μέρος τα δικά του ενδιαφέροντα και ανάγκες. Και αν αποτύχει, μπορεί να αρρωστήσει.
Στα νοσοκομεία, παρατηρούμε όλο και περισσότερα παιδιά που υποφέρουν από κατάθλιψη, παρόλο που σε αυτήν την ηλικία θα έπρεπε να απασχολούνται μόνο με το παιχνίδι. Οι απαιτήσεις που έχουν επιβληθεί σε αυτά τα παιδιά είναι πολύ βαριές. Συχνά έχουν μια ατζέντα γεμάτη υποχρεώσεις, που μπορεί να ξεπερνά ακόμη και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις των ενηλίκων. Όταν, όμως, οι απαιτήσεις γίνουν πολύ μεγάλες, το παιδί αρχίζει να νιώθει ότι δεν μπορεί να τις ανταπεξέλθει και ότι δεν καταφέρνει τίποτα σωστά. Τότε καταρρέει και συχνά αντιμετωπίζει την κατάθλιψη, χωρίς να γνωρίζει πώς να το αποκαλέσει. Ο πολλαπλασιαστής της σοβαρότητας αυξάνει ένα ακόμη θύμα. Και είναι πιθανόν να γίνει τελειομανής, μιας και η γενετική του κληρονομιά προσηλωμένης στην τελειότητα επαναλαμβάνεται.
Τόσο η κοινωνία μας όσο και οι γονείς τείνουν να θέσουν την τελειότητα ως στόχο για τα παιδιά μας. Πολλές φορές, τα παιδιά αναλαμβάνουν έναν ρόλο που ξεπερνά τις δυνατότητες τους, με αποτέλεσμα να αισθάνονται αποτυχημένα. Οι προγραμματισμένες δραστηριότητες και τα πολλά μαθήματα συχνά εξαντλούν τη δημιουργικότητα του παιδιού, αντί να την ενισχύουν. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι τα παιδιά χρειάζονται παιδεία και ότι απολαμβάνουν την πρόκληση από δύσκολες δραστηριότητες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία του παιχνιδιού. Αν αναμένεται από το παιδί να είναι τέλειο σε κάθε πτυχή της ζωής του, τότε η ζωτικότητά του θα καταστραφεί. Είναι πιθανό να αναπτύξει κατάθλιψη και να αντιμετωπίσει δυσκολίες στην ψυχική του υγεία.
Η αυξανόμενη πρόκληση για την τελειότητα και η πίεση που ασκείται στα παιδιά μας αποτελούν έναν κίνδυνο για την ψυχική τους υγεία. Οι συχνές καταθλιπτικές καταστάσεις και οι αυξημένες περιπτώσεις αυτοκτονιών σε παιδική ηλικία αποτελούν ένα ξεκάθαρο σήμα ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει απομακρυνθεί από την πραγματική ουσία της ζωής. Η γενιά των baby-boomers, που βίωσαν μια περίοδο μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών, συχνά ασκήθηκε μεγάλη πίεση για την τελειότητα στα παιδιά τους. Η γενιά αυτή αναζητούσε σε αυτά τα παιδιά την αντανάκλαση της ίδιας της ισχύος και της αυτοπεποίθησής της, οι οποίες είχαν παραβλαφεί από την αυστηρότητα που αντιμετώπιζαν κατά τη δική τους παιδική ηλικία. Έτσι, αντικατέστησαν την αυστηρότητα με την απαίτηση της τελείοτητας από τα παιδιά τους, η οποία δεν υστερεί σε τίποτα από την παλαιά αυστηρότητα. Έτσι, μετά από αυτήν την γενιά, πολλοί ξέχασαν τη χαρά και την ευχαρίστηση της ζωής.
Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τις προσδοκίες μας από τα παιδιά μας και να τους επιτρέψουμε να αναπτύξουν την δημιουργικότητα τους μέσα από το παιχνίδι και τη χαρά. Οι περιουσιακές σπουδές και οι πολλαπλές υποχρεώσεις δεν πρέπει να ξεπερνούν τη σπουδαιότητα της παιδικής ηλικίας. Αναγκάζοντας τα παιδιά να ανταποκριθούν σε υπερβολικές απαιτήσεις, εκθέτουμε την ψυχική τους υγεία σε κίνδυνο. Ας μην ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι για την ανάπτυξη των παιδιών και ας μην τους ζητάμε να είναι τέλεια σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Ας προωθήσουμε μια ισορροπημένη προσέγγιση στην εκπαίδευση των παιδιών, που θα συμπεριλαμβάνει τη χαρά και την ευχαρίστηση της ζωής.
Πηγή
