Μπουλινγκ – Η πραγματική ευθύνη των γονέων
Μετά από αυτό που διάβασα, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ θυμό προς εσένα, γονέα. Όλη αυτή η ιστορία που μόλις μου αφήσατε να διαβάσω μου κάνει κατανοητό πώς ένα αθώο παιδί έφτασε να γίνει θύτης και να εμπλακεί σε πράξεις βίας. Αλλά εσύ, ως γονέας, έχεις ευθύνη για αυτό.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν ακόμα μωρά. Ένα απλό παιχνίδι σε μια καφετέρια κατέληξε να είναι αρχή των προβλημάτων. Όταν τα παιδιά άρχισαν να καταστρέφουν τη γλάστρα του μαγαζιού, σκέφτηκες ότι αυτό θα τα αφηνε απασχολημένα για λίγο ώστε εσύ να απολαύσεις τον καφέ σου. Αλλά δεν κατανοήσατε ότι δεν ήταν αθώα παιδική δραστηριότητα. Ήταν μια ευκαιρία για να μάθουν το όριο του σεβασμού για τα πράγματα των άλλων.
Καθώς μεγάλωναν, οι πράξεις τους έγιναν ακόμα πιο ανησυχητικές. Χτυπούσαν συμμαθητές τους, έπεφταν πέτρες σε άλλα παιδιά, χωρίς να επεμβαίνεις. Ίσως να νόμιζες ότι αυτό το κάνουν επειδή είναι δυναμικά παιδιά. Όμως, είναι στιγμές που οι πράξεις τους ξεπερνούν τα όρια και εκείνη τη στιγμή πρέπει να επέμβεις. Όταν χτύπησε ένα παιδί με ένα φτυάρι στο πάρκο, επρεπε να αντιδράσεις, να τον συγκρατήσεις και να του εξηγήσεις ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη.
Αλλά αντί για αυτό, στο νηπιαγωγείο, του είπες να προκαλεί κακοποιητική συμπεριφορά. Του έδειξες ότι να είναι “δυνατός” είναι κάτι καλό για ένα αγόρι. Αγνόησες τις προσεκτικές επεμβάσεις του νηπιαγωγείου και απλά τον κατηγόρησες για το ότι έχει εχθρούς. Τουλάχιστον ο πιτσιρικάς ήξερε ότι δεν θα πάει σπίτι αδικημένος, αφού του αγόρασες παγωτό για να τον διασκεδάσεις μετά από τις “δύσκολες” του στιγμές.
Και όταν όλα αυτά συνέβαιναν στο σχολείο, την ευθύνη την έριχνες στα άλλα παιδιά και στον κόσμο. Όταν δεν ήθελαν να παίξουν μαζί του γιατί ήταν “διαφορετικός”, τους υποστήριξες, γιατί τόσο εσύ όσο και αυτός πίστευες πως είναι δικαίωμα τους. Και όταν ο διευθυντής σου σε πληροφόρησε γι αυτό, έδειξες την υπερηφάνεια σου για το ότι τα αγόρια σου είχαν γίνει “σκληρά αντράκια”.
Και εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Το παιδί σου έγινε ενήλικο και είναι πλέον υπό την επήρεια του νόμου. Αλλά εσύ συνεχίζεις να αρνείσαι την ευθύνη σου και να μην αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Διαβάζοντας όλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι δημιουργείς έναν δικό σου κόσμο, αδιαφορώντας για τους κανόνες και τις αξίες που προσπαθούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας. Εσύ είσαι αυτός που με κάνει “σκληρό” για να προστατεύσω τα δικά μου παιδιά.
Και για αυτό αισθάνομαι θυμωμένος. Γιατί είχα την ευκαιρία να βοηθήσω το παιδί σου όταν ήταν ακόμα μικρό και όλα ήταν πιθανά. Είδα την τροχιά που ακολουθούσε και προσπάθησα να αντιδράσω, αλλά συναντήθηκα με την αντίστασή σου. Μην με ρωτάς “γιατί” και μην αναζητάς δικαιώματα. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι εσύ ευθύνεσαι για αυτήν την κατάσταση. Εσύ έθεσες όρια αντί να τα μάθει το παιδί σου από έξω πριν το κάνουν οι άλλοι.
Πηγή
