Ο καρκίνος του πάγκρεατος είναι μία σοβαρή νόσος που επηρεάζει συχνότερα άνδρες άνω των 40 ετών. Αυτός ο τύπος καρκίνου, γνωστός και ως αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος, αποτελεί την πιο συχνή μορφή καρκίνου που εμφανίζεται στο πάγκρεας, με ποσοστό που αγγίζει το 90%. Τα τελευταία χρόνια, ο καρκίνος του πάγκρεατος έχει αυξηθεί σε παγκόσμια κλίμακα και αποτελεί την τρίτη πιο συχνή αιτία θανάτου σχετιζόμενη με καρκίνο. Στην Ελλάδα, καταγράφονται ετησίως 7,43 νέες περιπτώσεις ανά 100.000 πληθυσμού και μόνο το 2020 απεβίωσαν 1904 άνθρωποι λόγω αυτής της νόσου.
Η αιτιολογία του παγκρεατικού καρκίνου παραμένει ακόμη άγνωστη, αλλά ορισμένοι παράγοντες κινδύνου έχουν αναγνωριστεί. Οι επίκτητοι παράγοντες περιλαμβάνουν το αυξημένο σωματικό βάρος, το κάπνισμα, τη μακροχρόνια κατανάλωση αλκοόλ, το ιστορικό χρόνιας παγκρεατίτιδας και την προηγηθείσα ακτινοθεραπεία στην κοιλιακή χώρα. Επιπλέον, η κληρονομικότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη αυτής της νόσου. Είναι σημαντικό να είμαστε επιφυλακτικοί και να επιδεικνύουμε ευαισθησία απέναντι σε ορισμένα πρώιμα συμπτώματα, που μπορεί να υποδεικνύουν την παρουσία του παγκρεατικού καρκίνου.
Ένα από τα συχνά πρώιμα συμπτώματα του παγκρεατικού καρκίνου είναι η απροσδιόριστη νεοδιαγνωσθείσα σακχαρώδης διαβήτης ή η απορρύθμιση του σακχάρου σε έναν διαβητικό. Επιπλέον, οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν επεισόδια ανεξήγητων διαρροών, αλλαγή στο χρώμα και στην ποιότητα των κοπράνων, έντονη δυσοσμία, διάρκεια και επίμονο πόνο στην κοιλιά, δυσπεπτικά ενοχλήματα, έλλειψη όρεξης, απώλεια βάρους χωρίς προσπάθεια, κατάθλιψη, φαγούρα και ικτερική (κίτρινη) χροιά του δέρματος και των ματιών. Σε περίπτωση που αντιμετωπίζετε οποιοδήποτε από αυτά τα συμπτώματα, είναι σημαντικό να αναφέρετε αυτές τις παρατηρήσεις στον γιατρό σας για περαιτέρω αξιολόγηση.
Η διάγνωση του παγκρεατικού καρκίνου περιλαμβάνει μια σειρά από αιματολογικές εξετάσεις και απεικονιστικές εξετάσεις. Οι απεικονιστικές εξετάσεις περιλαμβάνουν υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία με πρωτόκολλο παγκρέατος, μαγνητική τομογραφία και μαγνητική χολαγγειο-παγρεατογραφία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει και τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων, ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα και ενδοσκοπική παλλίνδρομη χολαγγειο-παγκρεατογραφία, με σκοπό τη λήψη βιοψίας ή κυτταρολογικού εκπλήματος για την επαλήθευση της διάγνωσης. Η κλινική εικόνα, σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα των εξετάσεων, οδηγούν στην τελική διάγνωση.
Όταν ανακαλύπτεται ο καρκίνος του πάγκρεατος, περίπου το 50% των ασθενών έχουν ήδη μεταστάσεις, ενώ το 30% έχουν τοπικά προχωρημένη νόσο. Μόνο περίπου το 20% των ασθενών είναι υποψήφιοι για άμεση χειρουργική επέμβαση. Συνεπώς, η θεραπευτική προσέγγιση του παγκρεατικού καρκίνου έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, με την χημειοθεραπεία να παίζει σημαντικό ρόλο πριν από την χειρουργική επέμβαση. Η εξέλιξη στην χημειοθεραπεία και οι νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις βελτιώνουν τα αποτελέσματα, ακόμη και σε ασθενείς με μεταστατική νόσο. Οι πιο στοχευμένες θεραπείες και ο ρόλος της ανοσοθεραπείας και της ακτινοβολίας βρίσκονται σε εξέλιξη, προσφέροντας αισιόδοξες προοπτικές για την κλινική πράξη.
Η χειρουργική θεραπεία παραμένει το κύριο μέσο αντιμετώπισης του παγκρεατικού καρκίνου. Η πρόοδος στις απεικονιστικές τεχνικές μας επιτρέπει να προετοιμάσουμε με ακρίβεια το χειρουργείο και την πολυπλοκότητά του. Επίσης, η εξέλιξη στις χειρουργικές μεθόδους μάς επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε τοπικά προχωρημένους όγκους με αγγειακές ανακατασκευές. Μετά την χειρουργική επέμβαση, απαιτείται συνεργασία πολλαπλών ειδικοτήτων για την αποκατάσταση και επανένταξη των ασθενών στην καθημερινή τους ζωή.
Ο καρκίνος του πάγκρεατος παραμένει μία συχνή και επικίνδυνη νόσος. Ωστόσο, οι νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις και η έγκαιρη διάγνωση μπορούν να προσφέρουν αισιόδοξες προοπτικές για τους ασθενείς. Είναι σημαντικό να είμαστε ευαισθητοποιημένοι στα πρώιμα συμπτώματα και να αναζητούμε άμεση ιατρική βοήθεια όταν αντιμετωπίζουμε ανησυχητικά συμπτώματα. Με τη συνεχή έρευνα και τη βελτίωση των θεραπευτικών προσεγγίσεων, υπάρχει ελπίδα για την καταπολέμηση αυτής της νόσου και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.
Πηγή
