Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο διαφορετικά ανατρέφουμε τα παιδιά μας σε σχέση με την ανατροφή που έχουμε λάβει εμείς ως παιδιά; Έχουμε σκεφτεί ποτέ τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να διακόψουμε ταξικά μοτίβα στη γονεϊκότητα;
Παλιότερα, μεγαλώσαμε με αρκετά τοξικά μοτίβα, όπως να μην μιλάμε για τα συναισθήματά μας, να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε όλους, να εργαζόμαστε υπερβολικά, να αγνοούμε οικογενειακά προβλήματα και να αναζητούμε την τελειότητα. Επίσης, μεγαλώσαμε με φράσεις όπως “σταμάτα να κλαις, αλλιώς θα σου δώσω έναν πραγματικό λόγο να έχεις να κλαις” και “έτσι ξεπληρώνεις όσα κάνω για σένα”.
Ωστόσο, σήμερα προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτά τα μοτίβα και να προσεγγίσουμε την ανατροφή με νέους τρόπους. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν με θέσπιση προσωπικών ορίων, με την αντίληψη ότι η ξεκούραση και η χαλάρωση είναι εξίσου σημαντικές, και με γονείς που προσπαθούν να θεραπεύσουν τραύματα και να επιλύσουν οικογενειακά προβλήματα. Επιπλέον, προσπαθούμε να θέσουμε ρεαλιστικές και συμπονετικές προσδοκίες, να αναπτύξουμε σχέσεις σεβασμού και να αποφεύγουμε την κακοποίηση.
Οι φράσεις που χρησιμοποιούμε προς τα παιδιά μας έχουν αλλάξει. Αντί να τους λέμε “σταμάτα να κλαις, αλλιώς θα σου δώσω έναν πραγματικό λόγο να έχεις να κλαις”, τους λέμε ότι όλα τα συναισθήματά τους είναι ασφαλή και ότι είμαστε εδώ για να τους υποστηρίξουμε. Αντί να τους λέμε “επειδή το λέω εγώ, για αυτό”, τους εξηγούμε τα επιχειρήματά μας με σεβασμό και ανιχνεύουμε μαζί τρόπους να αποφεύγουν λάθη στο μέλλον. Αντί να τους λέμε “δεν μου χρωστάς επειδή σε έφερα στον κόσμο”, τους λέμε ότι τους αγαπάμε και ότι είμαστε εδώ για να τους βοηθήσουμε. Όλες αυτές οι αλλαγές έχουν ως στόχο να δημιουργηθούν υγιείς σχέσεις και να διακόψουν τον κύκλο της κακοποίησης.
Ωστόσο, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι πάντα τέλεια. Μπορούμε να διακόψουμε μοτίβα πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από μια κατάσταση, και συνεχίζουμε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας και να εγκαθιδρύουμε νέα μοτίβα για την επόμενη γενιά. Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αναρωτώντας πώς αντιδρούμε σε καταστάσεις που μας επηρεάζουν συναισθηματικά, μπορούμε να αλλάξουμε συμπεριφορές που δεν αντικατοπτρίζουν τις αρχές μας. Αυτή η διαδικασία μας επιτρέπει να επαναπρογραμματίσουμε τον εγκέφαλό μας και να δημιουργήσουμε καλύτερα πρότυπα για την επόμενη γενιά.
Κατανοώντας ότι τα παιδιά μας δεν φέρουν την ευθύνη για τα συναισθήματά μας, μπορούμε να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας. Δεν πρέπει να παίρνουμε προσωπικά τις πράξεις ή τα λόγια των παιδιών μας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η συμπεριφορά τους είναι αποτέλεσμα της αναπτυξιακής τους φάσης, και αντί να αντιδρούμε αυτόματα, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ηρεμία. Έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε με σεβασμό και να συμβάλουμε στην ανάπτυξη τους.
Κατά τη διαδικασία αυτή, πρέπει να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά αξίζουν σεβασμό, ότι δεν ευθύνονται για τη συμπεριφορά τους, ότι πολλές από τις προβληματικές συμπεριφορές είναι φυσιολογικές, και ότι η καθοδήγηση πρέπει να γίνεται με σεβασμό και όχι με τιμωρίες. Επίσης, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι η επιβράβευση έχει αρνητική επίδραση στο εσωτερικό κίνητρο των παιδιών.
Ας κατανοήσουμε ότι τα παιδιά μας δεν φέρουν την ευθύνη για τα συναισθήματά μας και ότι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε αλλαγές στη γονεϊκότητά μας. Με συνειδητοποίηση και προσπάθεια, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο περιβάλλον για την επόμενη γενιά.
Πηγή