Το 1994 βρισκόμαστε με τους φίλους μου Χρήστο και Πάρη στην οδό Σουλίου στην Πτολεμαΐδα, καθώς κατευθυνόμαστε προς το 9ο Δημοτικό Σχολείο έχοντας εξασφαλίσει απογευματινή βάρδια. Συζητάμε για το πώς θα είμαστε το 2000 και αυτό μας φαίνεται απλά απίστευτο. Οι προσδοκίες μου για αυτή τη χρονολογία ήταν μεγάλες. 2000 ήταν η χρονιά που θα γινόμουν 18 και θα έβλεπαν το φως όλα τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα. Όμως, κανένα από αυτά δεν συνέβη με τον τρόπο που περίμενα. Κάπου στο δρόμο, η έννοια της ενηλικίωσης άρχισε να γίνεται ένα προσωπικό αμφιλεγόμενο θέμα. Καθόλη τη δεκαετία του 2000, αυτό το όριο άρχισε να διαμορφώνεται κυρίως μέσω των προσδοκιών των άλλων, των προσδοκιών που είχαν για μένα. Τι πρέπει να γίνω; Τι θέλουν να γίνω;
Το 2000 βρίσκομαι στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Είμαι πρωτοετής φοιτητής ελληνικής φιλολογίας, βρίσκομαι μακριά από το πατρικό μου σπίτι για πρώτη φορά και μόνος μου σε μια μεγάλη πόλη. Είμαι ένας ξενέρωτος, ανήξερος παιδιάς που δεν μπορεί να προσανατολιστεί σε τίποτα. Κάνω τέσσερις φορές τον γύρο της πλατείας και ακόμα δεν ξέρω πού βρίσκομαι.
Το 2001, βρίσκομαι στο Χαριλάου της Θεσσαλονίκης, κοιτάζοντας τους Δίδυμους Πύργους από την μικρή τηλεόραση 14 ιντσών στο σαλόνι του σπιτιού μου.
Το 2004 αποφοιτώ, παίρνοντας υψηλή βαθμολογία στο μηχανογραφικό εξεταζόμενος μαζί με τον Χρήστο. Το 2007, κάνω την πρώτη μου κάθοδο στην Αθήνα. Το 2008, βλέπω με θλίψη τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτή είναι μια πολύ σύντομη ημερολογιακή αναδρομή στη δεκαετία του 2000.
Το 2024 βρίσκομαι στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά. Συμμετέχω στην παράσταση “Άτλας της δεκαετίας του 2000” ως ο Γιώργος, ένας 42χρονος ερμηνευτής με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχω σε ένα σόου που ονομάζεται “Ατλάντας”, διαγωνίζομαι με τη Βίκυ, τη Στεφανία και τον Αναστάση. Ο Γιώργος και η Λένα παρουσιάζουν το θέατρο. Αυτή η παράσταση “Άτλας της δεκαετίας του 2000” είναι ένα σόου που μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων καταγράφει τη μεγάλη Ιστορία. Το συγκινητικό είναι ότι βλέπουμε γεγονότα της δεκαετίας του 2000 μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα των ανθρώπων που ζούσαν εκείνη την εποχή. Βλέπουμε γεγονότα που πιθανότατα θα καταγράφονται από τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά τα βιώνουμε και τα αναπολούμε μέσα από την προσωπική μας οπτική, από το σαλόνι του πατρικού μας, από το σχολείο μας, από το πάρκο όπου δώσαμε το πρώτο φιλί μας και από το μπαρ όπου βγήκαμε με τον σύντροφο της ζωής μας.
Μέσα από αυτή την περιπλάνηση στη δεκαετία του 2000, ανακαλύπτω ότι η ενηλικίωση είναι μια συνεχής διαδικασία, ένα ταξίδι της εξέλιξής μας. Μας ορίζει το ποιοί είμαστε και ποιοι γίναμε, ανεξάρτητα από το χρονικό πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε. Με κάθε αναμνηστικό γεγονός που καταγράφεται στη μνήμη μας, εμείς γίνονται συγχρόνως μέρος της Ιστορίας.
Η δεκαετία του 2000 ήταν μια περίοδος γεμάτη αλλαγές και εξελίξεις, μια περίοδος που σημάδεψε τη ζωή μας και μέσα από την οποία ανακαλύψαμε τον εαυτό μας. Τώρα, καθώς βλέπω πίσω στη δεκαετία αυτή, συνειδητοποιώ ότι την έζησα πλήρως, με όλες τις χαρές και τις δυσκολίες που φέρνει η ενηλικίωση.
Ο Γιώργος Κριθάρας και η ιστορία του αντιπροσωπεύουν μία συνολική εμπειρία της δεκαετίας του 2000. Όλοι εμείς ήμασταν μάρτυρες μοναδικών στιγμών και γεγονότων που μαρκάρισαν την εποχή εκείνη. Ας θυμηθούμε λοιπόν, με ανοιχτό μυαλό και καρδιά, αυτήν τη δεκαετία που μας διαμόρφωσε και αποτελεί μέρος της παρούσας μας ταυτότητας.
Πηγή
