Το θέατρο αποτελεί ένα απαιτητικό «άθλημα» που πάντα χρειάζεται έναν καλό προπονητή. Ο σκηνοθέτης επιλαβείται συχνά αυτή τη θέση, βρίσκοντας πάντα πίσω από τη σκηνή. Το CNN Greece συναντήθηκε με τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Πέτρο Ζούλια στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, όπου παρουσιάζεται η τελευταία του παράσταση, και συζήτησε μαζί του για το επάγγελμα που τόσο αγαπά, το θέατρο, τους ηθοποιούς, και την δυσκολία του να είσαι θεατρικός σκηνοθέτης στην Ελλάδα. Πρόσφατα ανέλαβε τη σκηνοθεσία του κλασικού ελληνικού έργου «Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», που θεωρείται το αριστούργημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου, ενώ η ηθοποιός Νένα Μεντή υποδύεται την Κοντέσσα Βαλέραινας.
Ο Πέτρος Ζούλιας γεννήθηκε το 1965 και ασχολείται με τη σκηνοθεσία από μικρή ηλικία. Ξεκίνησε με τη σκηνοθεσία ταινιών, αποσπώντας το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το 1990 με την ταινία του «Μαγική Λυχνία». Ακολούθησε η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, «Παραμονή Πρωτοχρονιάς», που κέρδισε πέντε κρατικά βραβεία το 1995. Από τότε, ο Ζούλιας έχει σκηνοθετήσει δεκάδες παραστάσεις στο θέατρο, κερδίζοντας τον σεβασμό και την αναγνώριση πολλών κριτικών και θεατών.
Για τον Ζούλια, η σκηνοθεσία αποτελεί μια πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα διαδικασία. Αρχικά, πρέπει να αντιληφθεί και να αφηγηθεί την ιστορία που βρίσκεται πίσω από το κείμενο. Έπειτα, πρέπει να συντονίσει διάφορες καλλιτεχνικές δυνάμεις, όπως η υποκριτική, η μουσική, τα φώτα και τα κοστούμια των χαρακτήρων, για να δημιουργήσει έναν ολοκληρωμένο σκηνικό κόσμο. Για τον Ζούλια, οι σκηνοθεσίες του είναι σαν ταξίδια σε διαφορετικούς προορισμούς, όπου ανακαλύπτει νέες συγκινήσεις και ζει καινούργιες εμπειρίες.
Αναφορικά με το θέατρο στην Ελλάδα, ο Ζούλιας παρατηρεί ότι υπάρχει πολύ μεγάλη παραγωγή παραστάσεων κάθε χρόνο, καθώς ο ελληνικός λαός έχει πάντα εκφραστικό ταλέντο και δημιουργική φύση. Ωστόσο, ανησυχεί για τη μειωμένη παραγωγή νέων έργων και τη φτώχεια της γλώσσας και της λογοτεχνίας μας. Ταυτόχρονα, επισημαίνει τη νέα τάση στο θέατρο να απομακρύνεται από τη δραματουργία και να προτιμά να αντικαθιστά τον συγγραφέα, κάτι που διαφωνεί με τις προσωπικές του αρχές και πεποιθήσεις.
Ο Ζούλιας αναφέρθηκε επίσης στην παράσταση του “Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ” στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη, η οποία αποτέλεσε μια δυνατή εμπειρία για εκείνον, καθώς συνεργάστηκε με νέους ηθοποιούς σε ένα μικρό και ιδιαίτερο χώρο. Εκτός από την υφιστάμενη παράσταση, ο Ζούλιας αναφέρει ότι ερευνά και ετοιμάζεται για την παραγωγή του έργου “Ετυμηγορία” του Μπάρι Ρίντ. Το έργο αυτό αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο απονέμεται η δικαιοσύνη και θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2024. Τελικά, ο Ζούλιας αναφέρει ότι γράφει έναν μονόλογο για την φίλη του ηθοποιό Νένα Μεντή, ο οποίος αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα
Όσον αφορά την τηλεόραση και το σινεμά, ο Ζούλιας σημειώνει ότι η ελληνική τηλεόραση έχει πολλές καλογυρισμένες σειρές με ενδιαφέροντα σενάρια, ενώ το ελληνικό σινεμά αποκτά αναγνώριση στο παγκόσμιο προσκήνιο χάρη στον Γιώργο Λάνθιμο.
Ο Πέτρος Ζούλιας δίνει συμβουλές σε ένα νέο σκηνοθέτη που ξεκινάει σήμερα: να σέβεται τους συγγραφείς, το κοινό, τους ηθοποιούς και τους παραγωγούς, και να αντέχει στις δυσκολίες. Επίσης, τονίζει τη σημασία του όραματος και του πάθους στην σκηνοθεσία, καθώς αυτά είναι τα κλειδιά για τη δημιουργία.
Το μεγαλύτερο ατού του ελληνικού θεάτρου, σύμφωνα με τον Ζούλιας, είναι η πολυσημία, ο πλουραλισμός και η ελευθερία στην έκφραση. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη μέτρου και όριου, καθώς η αυτοπροσωπία μπορεί να υπερισχύσει της ομαδικότητας, η οποία είναι ουσιώδης στο θέατρο.
Πηγή
