Στο έργο αυτό, εμπνευσμένος από τον μυθολογικό Άτλαντα, δημιούργησα ένα κείμενο για τρεις χαρακτήρες που έχουν χαθεί σε έναν κόσμο που προσφέρει ατελείωτες επιλογές. Τρεις χαρακτήρες που ψάχνουν τις λέξεις τους, αναζητώντας απαντήσεις, επικοινωνία και τη δυνατότητα να εκφράσουν τον προσωπικό τους κόσμο. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος με ανυπόφορους κανόνες, λέξεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν, όνειρα που γνωρίζουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν και φόβους που υπάρχουν τόσο στην πραγματικότητα όσο και στη φαντασία. Το έργο «Ανθρώπων που Ταλαιπωρούνται» επικεντρώνεται στη μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης στην εποχή μας και πώς αυτή επηρεάζει την καθημερινότητά μας, είτε βρισκόμαστε μέσα ή έξω από το σπίτι, περιτριγυρισμένοι από το πλήθος. Αυτό το αίσθημα αποτελεί ένα κοινό μυστικό για όλους εμάς, κάτι που όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς δεν τολμά να πει, αφήνοντας το βάρος του να χαθεί σε έναν κόσμο γεμάτο επιλογές και αναμονές. Κάθε άτομο πρέπει να ανταποκριθεί στο δικό του φορτίο, αλλά συχνά αντιμετωπίζει μια κοινωνία που επιβάλλει τον καθωσπρεπισμό και την ανάγκη για επιλογές, γεγονότα που μπορεί να τον αποτρέψουν από τον αρχικό του στόχο και να τον καταλήξουν στην αναζήτηση ξένων προσδοκιών. Η καθημερινή ζωή, το άγχος της κοινωνίας, η αγωνία για επιτυχία, η σημασία της εικόνας και το βάρος της ύπαρξης σε έναν κόσμο που δεν σταματά να προχωρά, δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου ο σπόρος της μοναξιάς μπορεί να αναπτυχθεί, να μεγαλώσει και να ριζώσει μέσα μας. Μάθει να παίρνει διάφορες μορφές και να κρύβεται πίσω από διάφορες προσωπεία, να γίνεται θυμός, βία, γελοίο ή τραγικό, να μεταμορφώνεται σε φόβο ή ακόμη και παραίτηση. Προσπάθησα να αποτυπώσω αυτές τις μορφές μέσα από τις εικόνες των τριών χαρακτήρων μου. Το έργο ξεκινάει από την κοσμογονία και τη δημιουργία του ανθρώπου από απλά υλικά όπως το χώμα, το σπέρμα, τα δάκρυα και το ξύλο, και συνεχίζει με εικόνες ανθρώπων σήμερα που αντιμετωπίζουν τη μοναξιά τους και προσπαθούν να κρύψουν το μυστικό τους, ακόμη και χρησιμοποιώντας τις ταινίες του Κίμ Κι Ντούκ ή και τα ίδια τα κόκκαλα τους. Προσωπικές εικόνες γεμάτες ευαισθησία συνδυάζονται με εικόνες πλήρεις βίας και αυτή η αλληλουχία δημιουργεί το τέλος. Η ετυμολογία της λέξης “Άτλας” αναφέρεται σε αυτόν που αντέχει τα πάντα. Ωστόσο, τι γίνεται όταν το σώμα μας δεν μπορεί πια να χειριστεί το βάρος;
Πηγή
Share:
