Το τραμ του Βόλου είναι μια ανεξίτηλη ανάμνηση από μια εποχή που η πόλη ήταν σε ακμή και το τραμ ήταν το κύριο μέσο μεταφοράς. Η πόλη αναπτυσσόταν οικονομικά και διέθετε το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, καθώς και σιδηροδρομική σύνδεση με τον Βορρά και τον Νότο. Το θεσσαλικό τραμ άρχισε τη λειτουργία του το 1898 και ακολούθησε τη διαδρομή μετά τη λωρίδα του Θεσσαλικού Σιδηρόδρομου και το τρενάκι του Πηλίου.
Η λειτουργία του τραμ ήταν πολύ σπάνια και μεγάλα διαλείμματα διακοπής. Άρχισε να λειτουργεί το 1898 και συνεχίζοντας ακόμα και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής το 1942. Ωστόσο, η τελική διακοπή του ήρθε το 1950, όταν η ανταγωνιστικότητα των αυτοκινήτων ήταν ανυπέρβλητη για ένα μεταφορικό μέσο που παρέμεινε σε μια άλλη εποχή και δεν εξελίχθηκε ποτέ σε ηλεκτροκίνηση.
Το τραμ του Βόλου είχε τη δική του μοναδική έκφραση. Ήταν μία ελληνική πατέντα και κάτι μεταξύ ενός τρένου και ενός μεταφορικού μέσου για λούνα παρκ. Παρόλο που οι ξένοι επισκέπτες γέλαγαν με την εμφάνισή του, μόλις ανέβαιναν μέσα καταλάβαιναν την πραγματική του αξία. Μπορούσε να μεταφέρει εκατοντάδες επιβάτες και ήταν απαραίτητο για την καλοκαιρινή εξόρμηση στον Άναυρο
Οι φωτογραφίες από αυτή την εποχή είναι ελάχιστες, καθώς σχεδόν όλες απαθανατίζουν το θρυλικό τρενάκι του Πηλίου και όχι το τραμ. Παρόλα αυτά, τα βαγόνια του τραμ ήταν πάντα προσαρμοσμένα στην εποχή. Το χειμώνα είχαν κλειστές καμπίνες χωρίς θέρμανση, ενώ το καλοκαίρι ήταν ανοιχτά χωρίς πλαϊνά τοιχώματα
Οι μαρτυρίες από την εποχή αυτή αναδεικνύουν την περιπετειώδη λειτουργία του τραμ. Παιδιά έτρεχαν και ξεπερνούσαν το αργοκίνητο τραμ κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με τον νικητή να ανεβαίνει σε ένα ανοιχτό βαγόνι και να πειράζει τους υπόλοιπους. Οι νέοι της εποχής αναμνούνται με μελαγχολία αυτά τα χρόνια, ζώντας σε έναν υπέροχο Βόλο και ανακαλύπτοντας το ιδιαίτερο τραμ που παρεμένει μέχρι σήμερα στην καρδιά τους.
Πηγή
