Ξεκινώντας από μια πτυχιακή εργασία πάνω στην ευαλωτότητα, βρέθηκα να αναπτύσσω το “μπ(λ)αλούν”. Ανακάλυψα ότι η ελαστικότητα της επιφάνειας του μπαλονιού, καθώς ξεφουσκώνει, με έφερνε σε σύνδεση με το ανθρώπινο δέρμα. Έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ την έρευνά μου με άτομα που έχουν οπτική βλάβη. Τελικά, βρέθηκα στο εργαστήριο Connecting Body, όπου η χορεύτρια Γιώτα Πεκλάρη καθοδήγησε τον τρόπο που ενσωματώσαμε τις πρακτικές μας σε ένα κοινό καλλιτεχνικό έργο.
Το εργαστήριο του Connecting Body ήταν ο βατήρας για την έμπνευση του έργου και την ανάπτυξη της ομάδας. Μέσα από πολλές συναντήσεις και συζητήσεις, ανέπτυξαν ένα επιτελεστικό έργο για μία ομάδα ερμηνευτών με ή χωρίς οπτική αναπηρία, εξερευνώντας την αποτύπωση του χρόνου μέσα από τα σώματα – οργανικά και μη.
Με μια διαρκώς διαταρασσόμενη συνοχή, δημιουργήσαμε πυκνώσεις και αραιώσεις μέσα από επαναλαμβανόμενες λούπες. Το μπαλόνι, ως μια αλληγορία της ρευστότητας και της μεταβλητότητας, έδωσε έμφαση σε μια διαρκώς κινούμενη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει το στοιχείο της έκπληξης. Καθώς εξερευνούσαμε τις πρακτικές μας, αντιληφθήκαμε την ανάγκη για τη διεύρυνση των αισθητηριακών μας ικανοτήτων και το φάσμα της αλληλοϋποστήριξης.
Η εμπειρία αυτή απαιτεί οξυμένα αντανακλαστικά και συγκέντρωση που θολώνει τα όρια μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού. Μέσα από το “μπ(λ)αλούν”, θέλουμε να εξερευνήσουμε τον χρόνο που διεισδύει σε μια ενσώματη εμπειρία. Ο χρόνος αποκτά μια διάσταση, ενσαρκώνεται σε μια μορφή ακουστικής και κινητικής ύλης που αντιλαμβάνονται όλοι μας, ανεξάρτητα από τις αναπηρίες μας. Η παράσταση διαμορφώνει μια απτική ηχο-κινητική λούπα, όπου ταξιδεύουμε σε μια αιώνια στιγμή.
Το έργο μετέτρεψε το μπαλόνι σε έναν ορατό σύμβολο του χρόνου και της φυγής. Η σύγχρονη μουσική τονίζει το αντιληπτό και το παροδικό, ενώ το μπαλόνι παρακαλεί τον χρόνο να σταματήσει.
Εν κατακλείδι, η παρουσίαση αυτή μας ταξιδεύει σε μια εντελώς νέα διαδρομή για τον χρόνο και την ανθρώπινη εμπειρία. Μέσα από την επιτελεστική αυτή εγκατάσταση, εξερευνούμε τα όρια του ανθρώπινου σώματος και της αισθητηριακής μας πραγματικότητας. Το “μπ(λ)αλούν” μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για τη φύση της παροδικότητας και να ανακαλύψουμε τις αυθεντικές ενστάσεις του χρόνου.
Πηγή
