Μια μέρα στο τέλος του φθινοπώρου, ο σκαντζόχοιρος καθόταν στο παράθυρό του, κοιτάζοντας έξω. Ήταν μόνος. Καμία ψυχή δεν περνούσε από εκεί για να τον επισκεφτεί. Αισθανόταν όλο και περισσότερο τη μοναξιά να τον πλημμυρίζει. Κάθε φορά που κάποιος τυχαίος περαστικός χτυπούσε το κουδούνι του σπιτιού του, ο σκαντζόχοιρος δίσταζε να ανοίξει την πόρτα. Πολλές φορές, ο επισκέπτης είχε φύγει πριν καν προλάβει να φτάσει στον σκαντζόχοιρο. Ο σκαντζόχοιρος, απογοητευμένος, κόλλησε τη μουσούδα του στο τζάμι, έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να σκέφτεται τις γνωστές του ιστορίες για τα ζώα που επισκεπτόταν ο ένας τον άλλον. Συνειδητοποίησε πόσο πολύ θα άρεσε σε αυτά τα ζώα να τα προσκαλούσε και να τα φιλοξενούσε στο σπίτι του. Όμως, ποτέ δεν είχε προσκαλέσει κανέναν.
Η αναγνώριση της μοναξιάς τον έκανε να αναρωτηθεί αν θα τολμούσε ποτέ να ανοίξει την πόρτα για να υποδεχτεί την επισκεπτηριότητα. Αναπόφευκτα, δημιουργούνταν στο μυαλό του ένας εσωτερικός διάλογος με τις δύο λέξεις που πάντα τον ταλαιπωρούσαν: “Όχι” και “Ακόμα”. Ο σκαντζόχοιρος κλείστηκε στον εαυτό του, αναρωτιόμενος πότε θα είναι έτοιμος να ανοίξει την πόρτα του και πότε θα αποφασίσει να δεχτεί την παρέα των άλλων ζώων. Καθώς σκεφτόταν, η οικειότητα και η ανασφάλεια μάχονταν μέσα του.
Ξαφνικά, ακούστηκε ένας θόρυβος από την πόρτα και εμφανίστηκε μια τρίτη λέξη που διέκοπτε τον διάλογο του σκαντζόχοιρου, το “Μόνο”. Ήταν σαν να έβλεπε την εσωτερική του πάλη να έχει μια νέα συμμετέχουσα. Ο σκαντζόχοιρος κατανοούσε από το μικρό παλτό που φορούσε ότι, σε κάποιους ανθρώπους, είναι δύσκολο να μεταβείσουν από τη μοναξιά στην παρέα. Παρακολούθησε με έκπληξη την εξέλιξη του διαλόγου των λέξεων “Όχι” και “Ακόμα” με τη νέα είσοδο του “Μόνο”. Χόρεψαν μαζί και ο σκαντζόχοιρος αισθάνθηκε ένα περίεργο αίσθημα συναίσθησης και αναζήτησης. Όμως, ξαφνικά, το “Μόνο” εξαφανίστηκε, αφήνοντας τον σκαντζόχοιρο με το πάθος και την αναταραχή να πλημμυρίζουν την καρδιά του. Το “Όχι” και το “Ακόμα” έμειναν και κοιτάζονταν αναποφάσιστα.
Καθώς ο σκαντζόχοιρος αναρωτιόταν τι να κάνει, η πόρτα άνοιξε ξανά και εμφανίστηκε μια νέα λέξη, το “Οποτεδήποτε”. Η παρέα των λέξεων συνεχίζονταν να χορεύει, αλλά το μικρό παλτό του σκαντζόχοιρου ήταν πλέον αρκετά μικρό για όλους. Ο σκαντζόχοιρος αισθάνθηκε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Καθώς οι λέξεις χόρευαν χαρούμενα, ο σκαντζόχοιρος συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αναλάβει δράση. Ήταν καιρός να αντιμετωπίσει τον φόβο του και να ανοίξει την πόρτα του.
Μετά από μια σειρά γραπτών επικοινωνίας που δεν προκάλεσαν αυτή τη φορά θλίψη ούτε ανασφάλεια στον σκαντζόχοιρο, αποφάσισε να αφήσει το παρελθόν πίσω του και να ανοίξει την πόρτα στην επισκέπτηρία που του ζήτησαν. Μετά από αυτήν την επίγνωση, ο σκαντζόχοιρος ένιωσε ανακούφιση και ανυπομονησία. Το κεφάλαιο της μοναξιάς του είχε ολοκληρωθεί και ήταν έτοιμος να ανακαλύψει τον εαυτό του στην ομαδική εμπειρία.
Ο σκαντζόχοιρος αναγνωρίζει τη σημασία της παρέας και της αλληλεπίδρασης. Είναι έτοιμος να ξεπεράσει τη μοναξιά του και να ανοίξει την πόρτα του σε μια νέα εποχή γεμάτη περιπέτειες και αυτογνωσία. Με μια φλιτζάνια τσάι στο χέρι, προετοιμάζεται για την αναμέτρηση με τον εαυτό του και την ανακάλυψη του αληθινού νοήματος της παρέας.
Πηγή
