Από την Αντιγόνη Παπαθανασίου
Η συντέλεια του κόσμου πλησιάζει, αλλά πού ακριβώς θα συμβεί; Στον Πανάγιο Τάφο με το δωμάτιο του Λίνου; Εκεί όπου κάθε βράδυ επιστρέφει καταβροχθίζοντας την ψυχή του σε μια ανεξέλεγκτη σεξουαλική ζούγκλα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα; Η αγωνία του πατέρα του, οι προσευχές της απελπισμένης μητέρας, τίποτα δεν μπορεί να τον κινήσει. Το πένθος τον έχει αγκαλιάσει απόλυτα και για να λυθεί πρέπει να σημειωθούν πολλά θαύματα: νέες ανακαλύψεις, νέα αναμενόμενα πολεμικά παιχνίδια, παρανοήσεις και πορείες, όλα αυτά που θα οδηγήσουν στην αναστήλωση των νεκρών. Τι αποκαλείται θαύμα και πώς μπορεί να επιτευχθεί; Όλα αυτά απαιτούν μια ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση και όραμα.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης με το συναρπαστικό του έργο προκαλεί έναν κόσμο υπερβολής, χαοτικό, εκτός ελέγχου, εκτός νόμου και εκτός πραγματικότητας. Έναν κόσμο όπου η φαντασία κυριεύει, οργιάζει και προκαλεί χάος. Η σάτιρα συναντά το μεταφυσικό, το σουρεαλιστικό αγγίζει το γκροτέσκο, τα φαρσικά στοιχεία υπονομεύουν το δράμα. Οι θεοί και οι αρχαίοι ήρωες συγκρούονται με το χριστιανισμό, ο χρόνος και ο χώρος ραγίζουν. Ο κόσμος μεταμορφώνεται στον πύργο “Master Tower”. Η οικογένεια διαλύεται και ο έρωτας οδηγεί στον θάνατο. Μέσα σε αυτήν την παραπλανητική και αιματοχυσίας γεμάτη σκηνή, προσπαθούμε να βρούμε νόημα και να κατανοήσουμε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο. Όλα αυτά απαιτούν ένα μελετημένο σχέδιο δράσης και ένα ισχυρό όραμα από τον σκηνοθέτη.
Δυστυχώς, ο Αντώνης Καλογρίδης αποδεικνύεται απαθής και επιδερμικός στην παρουσίαση του κειμένου. Η αισθητική της παράστασης είναι στερεότυπη και η δημιουργία ενός νέου κλαμπ-ίστικου θεατρικού χώρου φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο από την εξερεύνηση του φλεγόμενου κόσμου του Δημητριάδη. Ο κύβος με ημιδιαφανείς τοίχους και ο μεγάλος “λοξός” πολυέλαιος δίνουν την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στον χώρο του κακού, αλά Τζόκερ, αλλά πέρα από αυτό, δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική προσέγγιση στο έργο. Οι ηθοποιοί, από την άλλη, δεν έχουν λάβει διδασκαλία και φαίνεται να κάνουν απλώς ό,τι καλύτερο μπορούν, χωρίς να έχουν κατανοήσει την αποστολή τους.
Ωστόσο, ο Ντένης Μακρής, ή αλλιώς Αυγουστίνος Ρόδης, επενδύει με την περσόνα του σαρκαστική γοητεία και προσφέρει μια ξεχωριστή εκτέλεση. Με τον σαρκασμό που βγάζει από τη μουσική και τους λόγους του, μας προσφέρει μια απόδραση από την δυσφορία.
Γενικά, η παράσταση “Τα δώρα της νύχτας” του Δημητριάδη με τη σκηνοθετική προσέγγιση του Καλογρίδη αφήνει την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα κλαμπ-ίστικο θέατρο, παρά για μια πραγματική αναζήτηση του μηνύματος που κρύβεται πίσω από αυτό το πολύπλοκο έργο.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση, μπορείτε να ανατρέξετε στον παρακάτω σύνδεσμο.
