Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αποτελεί έναν από τους πιο δύσκολους και καταστροφικούς χωρισμούς που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Όταν χάνουμε κάποιον που αγαπάμε, ο εγκέφαλός μας βιώνει μια σειρά αλλαγών που επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας.
Σύμφωνα με την επιστήμη, κατά τη διάρκεια των σταδίων του πένθους, τα επίπεδα της ορμόνης του στρες αυξάνονται και οι προτεραιότητες του εγκεφάλου μπορούν να αλλάξουν. Οι περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την αίσθηση της εγγύτητας και της έλξης προς τους άλλους ενεργοποιούνται ευκολότερα. Αυτή η υπερδραστηριότητα μπορεί να μας οδηγήσει να αναζητήσουμε την επανασύνδεση με αγαπημένα πρόσωπα, προκαλώντας μας να περιφέρουμε σε περιβάλλοντα όπου νιώθουμε πιο κοντά σε αυτούς.
Η απουσία ενός αγαπημένου προσώπου μας κάνει να νιώθουμε σαν να έχει αφαιρεθεί ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ο εγκέφαλός μας δυσκολεύεται να αναγνωρίσει ποιοι είμαστε μετά την απώλεια, προκαλώντας αυτό που έχει ονομαστεί η θεωρία της “αιώνιας” βύθισης στο πένθος και τη θλίψη.
Για να αντιμετωπίσουμε την απώλεια, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε τις αλλαγές που συμβαίνουν στον εγκέφαλό μας. Η θεραπεία από μια απώλεια απαιτεί χρόνο και υπομονή. Καθένα από τα στάδια του πένθους πρέπει να εκτίμησε με προσοχή και να μην βιώνεται με αυστηρότητα. Κάθε άτομο είναι μοναδικό και ο χρόνος που απαιτείται για την ανάρρωση διαφέρει για κάθε άτομο.
Ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να είναι καταστροφικός, αλλά μπορούμε να πάρουμε πίσω την ισορροπία μας και να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Ο δρόμος της ανάρρωσης είναι δύσκολος, αλλά με υπομονή, αγάπη και στήριξη από τους γύρω μας, μπορούμε να θεραπευτούμε και να ξανακτίσουμε τη ζωή μας.
Πηγή
