Στις πρόσφατες ημέρες, βιώνουμε καταστάσεις που δυστυχώς έχουμε δει και στο παρελθόν και φοβόμαστε ότι θα ξανασυναντήσουμε στο μέλλον. Οι κυριότερες ειδήσεις του προηγούμενου διαστήματος έχουν σχέση με τον Όλιβερ, το χάσκι που βρέθηκε σε ανεπαρκείς συνθήκες στην Αράχοβα, και με την τραγική επίθεση των τσοπανόσκυλων που κόστισε τη ζωή σε μια 50χρονη γυναίκα στη Θεσσαλονίκη. Και οι δύο περιπτώσεις ερευνώνται προσεκτικά, προκειμένου να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Ποιος φέρει ευθύνη για τον θάνατο της γυναίκας; Είναι οι σκύλοι το πρόβλημα ή οι κηδεμόνες τους; Η επιθετική συμπεριφορά ορισμένων σκύλων μας απασχολεί εδώ και καιρό, με παρόμοια περιστατικά να προκαλούν διχασμό και την ανάμειξη αυτοβούλων δικαστών που απαιτούν δίκαιη τιμωρία. Υπάρχουν οι υποστηρικτές της θεωρίας πως το πρόβλημα έγκειται στους σκύλους, ενώ άλλοι πιστεύουν πως η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους κηδεμόνες που τους εκπαιδεύουν ως “φύλακες”. Έτσι, πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιος είναι ο πραγματικός υπεύθυνος; Μπορεί ένας σκύλος να εμφανίσει μόνος του επιθετική συμπεριφορά; Ή μήπως κάτι έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της ζωής του που τον οδήγησε στην επιθετικότητα; Ίσως ένας “κακός” κηδεμόνας; Μήπως μια κακοποιητική συμπεριφορά τον τρομάζει και τον καθιστά επιθετικό; Μια πολύ διαδεδομένη πεποίθηση είναι πως οι σκύλοι είναι ένας καθρέφτης των κηδεμόνων τους. Μπορούμε όμως πραγματικά να αποδώσουμε αποκλειστικά σε αυτούς την ευθύνη για τυχόν ανεπιθύμητες συμπεριφορές των σκύλων; Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να διευκρινίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο “επιθετικός σκύλος”. Αναφέρεται σε έναν σκύλο που εκδηλώνει συμπεριφορά με σκοπό να βλάψει ή να δάγκωσει ένα άτομο ή ένα άλλο ζώο. Και τώρα αναρωτιόμαστε, ποιος φέρει ευθύνη; Οι σκύλοι είναι σαν ένα καμβά, αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι. Φυσικά, κάθε σκύλος είναι μοναδικός, με τον δικό του χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία, ανάλογα με τη φυλή στην οποία ανήκει. Ο εκπαιδευτής Κώστας Κοίλιας παρέχει ορισμένα παραδείγματα. Τα ελληνικά λευκά τσοπανόσκυλα, αυτές οι ισχυρές και ανεπιτήδευτες προσωπικότητες, έχουν ένα ενσωματωμένο κέντρο φύλαξης, τα γλυκά και παιχνιδιάρικα λαμπραντόρ μυρίζουν τον κόσμο, τα ελληνικά κοκόνια γαβγίζουν δυνατά για να προειδοποιήσουν τους κηδεμόνες τους κ.λπ. Δηλαδή, ένας σκύλος μπορεί να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από τη γέννησή του, τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν να διαχειριστούν οι κηδεμόνες τους, ενώ σε άλλες απαιτείται η επέμβαση ενός ειδικού. Αυτό που συχνά συμβαίνει είναι ότι οι κηδεμόνες έχουν εσφαλμένο τρόπο αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς του κατοικίδιου ή εγκαταλείπουν εύκολα την εκπαίδευση και την κοινωνικοποίησή του. Μπορεί ακόμη να μην έχουν την όρεξη να ασχοληθούν επαρκώς και, κατά κάποιον τρόπο, να παίζουν επιτηδευμένα τον ρόλο τους στη δημιουργία ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Η φύση του σκύλου είναι απλώς ένα σημείο εκκίνησης. Οι κηδεμόνες μπορούν να βελτιώσουν ή να επιδεινώσουν οποιαδήποτε συμπεριφορά, εφόσον αντιληφθούν πολύ γρήγορα τυχόν προβλήματα που ενδέχεται να αφορούν τον σκύλο τους, όπως έξαρση του αγχούς του χωρισμού, την προστασία αντικειμένων ή τροφής, έντονο γαύγισμα ή δάγκωμα απέναντι σε νέο πρόσωπο ή ζώο. Ένας σκύλος μπορεί να “καταστραφεί” αν υποστεί επανειλημμένη κακομεταχείριση και επανειλημμένα λάθη. Όπως αναφέρει ο εκπαιδευτής, ο κυνηγός του μπορεί να τον επηρεάσει στο σημείο όπου από απλός φύλακας, θα μπορούσε να γίνει ένας “καταστροφικός μηχανισμός”, αν και χωρίς να έχει κανέναν έλεγχο στον σκύλο του. Εάν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν μας, θα θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι στο παρελθόν χτυπούσαν τους σκύλους τους ή τους κόβανε τα αυτιά και την ουρά – κυρίως για να δημιουργηθεί απειλητική εικόνα γύρω από τους σκύλους- ώστε να γίνουν αγρίους και να προστατεύσουν την περιουσία τους. Δυστυχώς, αυτές οι αντιλήψεις δεν έχουν εξαφανιστεί και ακόμη και σήμερα ορισμένοι κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους σκύλους τους. Αυτό που, λοιπόν, περιμένουμε από έναν σκύλο; Να είναι χαδιάρης και να γυρίζει την κοιλιά του για χάδια; Φυσικά και όχι! Ο σκύλος θα γίνει φοβικός (φόβος επιθετικότητας), επιθετικός, θα γαυγίζει, θα ρίχνει υπαινιγμούς και θα δαγκώνει. Αν οι σκύλοι είχαν την αναγκαία αντιμετώπιση, την κατάλληλη εκπαίδευση και κοινωνικοποίηση, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ίσως κάποιοι θέσουν την ευθύνη στη ράτσα του σκύλου. Όχι, η ράτσα δε φέρει ευθύνη. Ευθύνη φέρει ο άνθρωπος που μεγάλωσε αυτό τον σκύλο με ανεπαρκείς γνώσεις για το πλάσμα που έχει στα χέρια του και τον καταστήσει να αναπτύξει αυτόν τον χαρακτήρα. Εάν τον είχε αντιμετωπίσει με αγάπη, χωρίς βιαιότητα και τιμωρίες, ο σκύλος θα ήταν διαφορετικός. Πρέπει να αναφέρουμε ότι κατά την εκπαίδευση για τη φύλαξη του ανθρώπου ή χώρου από τον επαγγελματία εκπαιδευτή, ο σκύλος εκπαιδεύεται με τρόπο ώστε να γνωρίζει κατόπιν εντολής από τον χειριστή του πότε και πού πρέπει να επέμβει, και πότε πρέπει να είναι ήρεμος και χαλαρός. Έτσι, υπάρχει απόλυτος έλεγχος χωρίς να απειλεί την ασφάλεια άλλα πρόσωπα και ζώα. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα αποφύγουμε τέτοια περιστατικά. Πρέπει όλοι να γίνουμε υπεύθυνοι κηδεμόνες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε υπεύθυνους σκύλους. Όλα είναι στα χέρια μας. *Ευχαριστούμε θερμά τον εκπαιδευτή Κώστα Κοίλια που μοιράστηκε μαζί μας πολύτιμες πληροφορίες. Κοίλιας Κώστας: Εκπαιδευτής σκύλων συντροφιάς / θεραπείας κι υπηρεσίαςInstagram: @dog_wise.grSite: dogwise.gr
Πηγή
Share:
