Έχοντας την ευκαιρία να παρευρεθούμε στο θέατρο ΕΛΕΡ στην οδό Φρυνίχου, είχαμε την ευχαρίστηση να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Δάφνη” της Rafaella Marcus. Αυτό το αστικό θρίλερ, με χιούμορ και ευαισθησία, αφηγείται τον δύσκολο και μοναχικό δρόμο της αποδοχής του εαυτού, δημιουργώντας ένα queer παραμύθι που μας συγκινεί. Καθώς εισβάλλουμε στον χώρο, δεν μπορούμε να μην προσέξουμε την αψεγάδιαστη καθαριότητα του θεάτρου – κάτι που δεν θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει, αλλά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Από το φουαγέ μέχρι τις τουαλέτες, η σκηνή, τα καθίσματα και η αίθουσα λάμπουν από την καθαριότητα τους. Το θεατή είναι σημαντικό να αισθάνεται άνετα σε ένα φουαγέ, να μην πρέπει να περιμένει έξω στο δρόμο ή να περπατάει σε βρώμικους διαδρόμους, και να καθίζει σε καθίσματα που δεν είναι ξεχαρβαλωμένα. Αυτό το στοιχείο συμβάλλει στη θεατρική εμπειρία και στη συγκέντρωση που απαιτεί μια παράσταση. Δυστυχώς, πολλά θέατρα στην Αθήνα αδυνατούν να προσφέρουν αυτήν την εμπειρία
Η ρευστότητα των φύλων παραμένει μια ακαταμάχητη πρόκληση, όπως και στην εποχή του ’60. Πλέον, όμως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και ώριμοι για να σεβαστούμε το δικαίωμα του κάθε ατόμου να εξερευνήσει τη ρευστότητα, τη σεξουαλικότητα, τη θηλυκότητα ή την αμφιφυλοφιλία του, χωρίς προκαταλήψεις. Σε ένα ντοκιμαντέρ για τη βρετανική μουσική σκηνή της εποχής, αναφέρεται ότι η μουσική χτύπησε σοβαρά τους στερεότυπους ρόλους των φύλων, ανατρέποντας τους κανόνες της ενδυματολογίας, χωρίς καν να ρωτήσουν αν επιτρέπεται. Και σήμερα, η κοινωνία μας πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση της ρευστότητας των φύλων με ανοιχτό μυαλό και ανεκτικότητα. Πρέπει να αφήσουμε τον άλλον να εκφράσει τον εαυτό του χωρίς να τον κρίνουμε
Η παράσταση “Δάφνη” της συγγραφέα Rafaella Marcus έχει κερδίσει πολλά βραβεία και αναπαράγεται τώρα στην Αθήνα. Η ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον μύθο του Απόλλωνα και της Δάφνης, εξελίσσεται ως ένα σύγχρονο θρίλερ. Οι δύο γυναίκες στη σκηνή μοιράζονται τις εμπειρίες και τις συναισθηματικές τους αντιδράσεις, υπερβαίνοντας το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Βρίσκουμε τον εαυτό μας αφού κοινωνήσουμε με τους χαρακτήρες, ξεχνώντας τι φορούν ή ποιος είναι ο προσανατολισμός τους. Η κουζίνα του άχρωμου λοφτ όπου διαδραματίζεται η ιστορία γίνεται ο τόπος των μεταμορφώσεων τους, σε μια κοινωνία γεμάτη βία και δυστυχία. Η Δάφνη, μια αμφιφυλόφιλη γυναίκα, αποκρύπτει τα συναισθήματα της για να προστατέψει μια φίλη της. Αυτή η απόφαση οδηγεί σε μια αντιπαράθεση με το παρελθόν της και την κυνηγητό της από κάποιον που θέλει να της προκαλέσει βλάβη. “Δάφνη” είναι μια ιστορία που μας υπενθυμίζει πως η αποδοχή ξεκινά με το θάρρος να αποκαλύψουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Μας ενθαρρύνει να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είμαστε, χωρίς φόβο και ανησυχία. Ως κοινωνία που πιέζει τα όρια των ρόλων και των στερεοτύπων, πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει χώρος για να αγαπηθούμε για όλα εκείνα που μας κάνουν μοναδικούς
Η παράσταση “Δάφνη” είναι μια αναζήτηση για αυθεντικότητα και αποδοχή. Είναι ένα παραμύθι που μας παρασύρει στον μοναχικό μας δρόμο, ανοίγοντας τον δρόμο για μεγάλες συζητήσεις μετά την παράσταση. “Δάφνη” συνεχίζει να παρουσιάζεται στο Θέατρο ACT στην Πάτρα, στις 5, 6 και 7 Απριλίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση, μπορείτε να επισκεφθείτε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Πηγή
Share:
