Οι λίμνες της Ελλάδας αποτέλεσαν για δεκάδες χρόνια τη φυσική ομορφιά της χώρας και την πηγή ζωής για πολλά είδη φυτών και ζώων. Ωστόσο, λόγω των αναζητήσεων για την ελονοσία και την επέκταση της γεωργίας, πολλές από αυτές τις λίμνες αποξηράνθηκαν και έπαψαν να υπάρχουν.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην αποξήρανση των λιμνών ήταν διάφοροι, αλλά ο πιο συχνός ήταν η ανάγκη για γεωργική γη και η ελονοσία. Αρχικά, η απόφαση αυτή φαινόταν να είναι πολιτικά ορθή, αφού λύθηκαν σημαντικά θέματα υγείας και δόθηκαν νέες ευκαιρίες στους αγρότες. Ωστόσο, η περιβαλλοντική αποτίμηση απέδειξε ότι το κέρδος από αυτές τις αποξηράνσεις δεν ήταν πραγματικό.
Οι εδάφη που προέκυψαν από τις αποξηράνσεις αποδείχτηκαν ακατάλληλα για αποδοτική καλλιέργεια. Οι γεωργοί έπρεπε να χρησιμοποιούν μεγάλες ποσότητες λιπασμάτων για να καλλιεργήσουν τα χωράφια, προκαλώντας περιβαλλοντική ρύπανση και μείωση της γονιμότητας του εδάφους. Ως αποτέλεσμα, οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι αντιμετωπίζουν σήμερα την απειλή των πλημμυρών, καθώς το νερό πάντα βρίσκει το δρόμο του. Η ανάγκη για πολύωρης διάρκειας αντλίες και πλημμυρικούς αντιπλημμυρικούς φράκτες αυξήθηκε, προκειμένου να προστατευθούν οι καλλιέργειες και τα κτηνοτροφικά κτήνη.
Η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο αρνητική για τις λίμνες, αλλά και για άλλα υδάτινα συστήματα, όπως οι ποταμοί και οι θάλασσες. Ένα παράδειγμα είναι η αποξήρανση της λίμνης της Κάρλας, η οποία θεωρήθηκε αναγκαία για την επέκταση της γεωργίας και την καταπολέμηση της ελονοσίας. Σήμερα, όμως, η λίμνη ξαναπλημμυρίζει μετά από έντονες βροχοπτώσεις, προκαλώντας τεράστιες ζημιές. Είναι ένα σαφές παράδειγμα των αντιφάσεων που δημιουργεί η ανάπτυξη και η ελλιπής προστασία του περιβάλλοντος.
Η ιστορία των χαμένων λιμνών της Ελλάδας αποτελεί ένα δυσάρεστο κεφάλαιο στην περιβαλλοντική μας ιστορία. Αποτελούν μια υπενθύμιση για την ανάγκη να εξετάζουμε προσεκτικά τις επιπτώσεις της οικονομικής ανάπτυξης στο περιβάλλον μας και να βρίσκουμε βιώσιμες λύσεις για την προστασία των φυσικών πόρων μας.
Πηγή
